Hoi An

Het is weer een aantal dagen geleden dat we een update van ons reisverslag hebben gemaakt, maar we hebben de afgelopen dagen in Hoi An verbleven waar we vooral aan het genieten waren van het stadje, het eten en het weer. Maar ook hier zijn we inmiddels vertrokken. Vandaar een verslag van onze daagjes Hoi An.

Het hotel dat we hadden geboekt, bleek een goede keus te zijn geweest. De plaatjes die we op het internet hadden gezien, bleken in werkelijkheid ook zo te zijn. We werden super vriendelijk ontvangen en kregen een grote kamer tot onze beschikking. Het zwembad was niet gemaakt voor de 100 meter vrije slag, maar voor een kleine verkoeling volstaat ie zeker.

Eerst hebben we een fiets gepakt en zijn we naar het centrum gefietst. Dit is helemaal niet groot, maar het doet super knus aan. Enig minpuntje is dat dit ook veel toeristen aantrekt, maar dat hebben wij in ieder geval niet als vervelend ervaren. Uiteindelijk zijn we op de lokale markt beland en hebben we daar super lekker gegeten. Na een klein rondje over de avondmarkt, zijn we uiteindelijk niet laat teruggegaan, omdat we een nachtje met wat minder slaap achter de rug hadden.

De volgende dag zijn we weer fris en fruitig opgestaan. Na een typisch Vietnamees ontbijt (ei in welke vorm dan ook) zijn we het stadje weer ingegaan. Omdat we toch nog een kookworkshopje wilde doen, hebben we eerst een vergelijkend warenonderzoek gedaan naar wat er mogelijk was en voor welke prijs. Daarnaast hebben we ook gelijk maar even gekeken naar een taxi voor het ritje naar het treinstation in Danang. Na een kort en gedegen onderzoek en stevig onderhandelen, hebben we voor een goede prijs een kookworkshop en een taxi geregeld.

In het stadje zelf zijn ook genoeg winkeltjes te vinden, daarom zijn we ook nog even aan de shop gegaan. Nic wilde nog een graag een paar slippers en zo’n plofbroek, waar je ook nog lekker in kan lopen als het tegen de 30 graden loopt. Ook hier was het weer onderhandelen geblazen. Dat is echt iets wat bij Vietnam hoort, je moet eigenlijk over alles onderhandelen. Zelfs een simpele fles water. Als je er aan gewend bent, stoort het niet meer, maar je moet je Westerse gewoonten wel even opzij zetten.

Omdat je massagesalons op elke straathoek kan vinden en Sjoerd op zich wel oren had naar een massage, is hij even onderhanden genomen door een paar stevige Vietnamese vingers. Die waren niet mals, maar alles ligt/zit weer op z’n plek. Nic is in de tussentijd toch nog even teruggegaan, want zij wilde ook nog een zwart vestje omdat ze die was vergeten. Die zijn hier zo lekker goedkoop…En dat klopt ook..bij de H&M 20 euries, hier nog geen 5..

Vanaf het begin van de vakantie hebben we niet in een restaurant gegeten, daarom hadden we ons deze avond voorgenomen om eens in een restaurant te gaan eten. Niet omdat we ons dat niet gunnen, maar omdat we het eten langs de straat over het algemeen gewoon erg lekker vinden. Van andere mensen hadden we gehoord dat je bij de Cargoclub voor een goede prijs lekker kon eten. Dit bleek ook zeker het geval te zijn. We hadden een tafeltje op het dakterras met super uitzicht over het watertje wat door Hoi An stroomt. Hier worden door veel toeristen bakjes met kaarsjes in het water geplaatst, waardoor het heel gezellig oogt en natuurlijk is. Na het eten zijn we op tassenjacht gegaan. Hoi An is bekend om z’n kledingmakers, maar je kan er ook heel veel leren tassen kopen, die ze, als je dat wilt, op maat in welke kleur dan ook, kunnen maken. Sjoerd was al een tijdje op zoek naar een tas voor z’n werk, maar kon die in Nederland eigenlijk niet vinden. In Hoi An hebben we m gevonden. Hierdoor kunnen we gelijk weer wat meer meenemen. Op de heenweg hadden we maar 1 stuk handbagage…

De volgende dag hadden we de wekker gezet voor de kookworkshop. Omdat we ’s avonds niet heel laat op bed liggen (lukt dat thuis ook maar eens) zijn we ’s morgens ook vaak vroeg wakker. Een jetlag is het niet meer, maar wat het dan wel is, geen idee. Maar ook nu waren we weer ruim voor de wekker wakker en zijn we er maar uitgegaan. Na het ontbijt zijn we met een taxi bij ons hotel opgehaald en naar het punt gebracht waar de kook workshop zou starten.

Eerst zijn we de markt over gegaan om alle ingrediënten te kopen. Over het algemeen wordt hier alles vers gemaakt, omdat zoals wij het soms ervaren, iedereen een eigen tuintje heeft, waar groenten en kruiden worden verbouwd. Ook het vlees wordt hier verkocht en niet uit de koeling, maar gewoon onder de parasol zonder te zijn afgedekt, net als vis. Dit leeft dan vaak dan nog wel, maar wordt waar je bij staat, doodgemaakt en in de stukken gesneden die jij wilt. Het vlees is dan vaak die morgen geslacht. Alles wat niet wordt verkocht, wordt nog weer gebakken en zelf opgegeten. Er wordt wat dat betreft heel weinig weggegooid. Na de markt zijn we in een bootje gestapt voor een kleine tochtje naar Thuan Tinh Island waar onze kookworkshop zou worden gegeven. Dat was ook wel ffies lekker, want de zon bakte er al weer rustig op los.

De kookworkshop werd gegeven door een Vietnamees die geen Engels sprak, maar daarin werd ondersteund door een vertaalster..Die hadden dat al vaker samen gedaan, want we hadden het idee dat zij al aan het vertellen was voordat de kok überhaupt iets had gezegd. We zouden vier gerechten maken, die we zelf ook zouden eten. Op zich zat hier wel een gevaar aan dat het er niet uit kwam wat het had moeten zijn, maar uiteindelijk viel alles reuze mee. Maar na vier Vietnamese gerechten zit je ook wel erg vol, dus de rest van de middag waren we daar wel even klaar mee.

Na de kookworkshop hebben we de fiets weer gepakt en zijn we naar het strand gegaan. Dit zou op de fiets goed te doen moeten zijn, maar ook nu weer valt het toch weer tegen als je op een kinderfiets zit. Eenmaal op het strand aangekomen zagen we dat Hoi An niet een vaste strandvakantie bestemming zou worden. Het strand is door de zee voor een groot deel weggeslagen en wordt met grote zandzakken bij elkaar gehouden. Daarnaast waait het er flink waardoor je niet voor je gemak je handdoekje op het strand legt. Maar goed, we waren er toch en wilden t toch even zien. We hebben uiteindelijk nog wel een bedje gepakt een biertje gedronken, want wat je hier voor betaald is werkelijk een schijntje.

De volgende dag hebben we een scooter gehuurd om naar een nationaal park te gaan. We dachten dat we dit vanuit Hoi An wel zouden kunnen bereiken. Maar dat bleek in de praktijk toch behoorlijk tegen te vallen. Eerst moesten we vanuit Hoi An naar Danang en daarna nog een stuk richting Hue. Ja daar waren we al geweest, maar toen hadden we hier geen tijd voor “gereserveerd”. De scooter is weer een vervoersmiddel wat we aan het lijstje van vervoersmiddelen kunnen toevoegen. Meer zullen het er naar alle waarschijnlijkheid niet gaan worden. Zelf rijden in Vietnam is trouwens een kunst op zich. Dit hadden we natuurlijk al wel meegekregen, maar als je zelf aan het stuur zit wordt het nog wat duidelijker en weet je ook waarom de maximum snelheden in de stad rond de 40 km/u liggen. Eenmaal op de grote weg gaat het allemaal wat makkelijker. Voordat we daar waren had het toch erg makkelijk geweest als we de garmin bij ons hadden, maar helaas. Dus soms maar even de multiplechoice gedaan. Een uitkomst is trouwens de app Maps.me Een tipje van een andere reiziger die je kan gebruiken als een “googlemaps” alleen dan zonder gebruik van internet. En de app weet gewoon waar je bent, want je kunt er van alles mee. Check m maar uit..

In Danang was het verkeer echt hectisch. Dit is 1 van de vier grote steden van Vietnam en dat bleek ook wel. Maar goed, zolang je rustig rijdt, geen onverwachte bewegingen maakt, doet de rest dat ook niet en gebeurt er eigenlijk weinig tot niks. Nadat we zonder kleerscheuren Danang waren doorgekomen, dachten we er toch echt bijna te zijn. Helaas, dus niet. We zouden dan nog even de Hoi Van Pas (in het Nederlands bekend als Wolkenpas) over moeten en dan nog een 45 km en we waren al ruim 1.5 uur onderweg over een stukkie van nog geen 35 km. Omdat de Hoi Van Pas als zeer mooi in de boeken staat aangeschreven en we dit ook op diverse youtube filmpjes hadden gezien, zijn we toch naar “boven” gereden. De uitzichten zijn inderdaad werelds. Zee en jungle naast elkaar! Eenmaal boven zagen we geen hand voor ogen meer en waren we ook per meter een graad aan het afkoelen. Hier hadden we ff niet op gerekend. De wolkenpas deed z’n naam echt eer aan…omdat we nog een heel stuk naar het nationaal park hadden moeten cruisen, maar de weersomstandigheden nou niet echt je van het waren, hebben we besloten om te keren.

Omdat we toch in de buurt waren, zijn we Danang maar even in gegaan. Voor ons in principe maar een stadje op doorreis. De stad zelf heeft onze harten niet echt gestolen mogen we wel zeggen. We hebben het eten er niet kunnen vinden en de sfeer overdag is ook niet echt je van het. Hier zijn we dus snel weer weggegaan terug richting Hoi An. Onderweg hebben we nog wel even een aantal bezienswaardigheden aangetikt. De stranden waar de Amerikanen tijdens de oorlog even de oorlog konden vergeten. En de marble moutains waar je allerlei beeldjes van marmer kan kopen. Niet echt ons ding.

De volgende dag moesten we onze rugtassen weer pakken. Dat was weer ff wennen en ook wat passen en meten. We waren gewend aan het uit en in pakken, maar de afgelopen vier dagen hebben we daar niet aan hoeven denken. De spullen die we hadden gekocht, moesten ook nog ergens worden gelaten. Alles is er weer ingekomen en uiteindelijk vrij gemakkelijk. Vervolgens hebben we de rest van de dag gerelaxed. ’s Avonds werden we om 21.00 uur door een prive taxi opgehaald. Een klein mannetje wat echt net bij de pedalen kwam. Toen we aan het rijden waren, vroegen we ons echt af of ie wel een rijbewijs had (die hebben ze volgens ons allemaal niet, want een lesauto hebben we hier nog niet gezien). Hij heeft ons uiteindelijk netjes op tijd op het station van Danang afgezet.

De trein waar we mee naar Binh Thuan zouden gaan, was gewoon weer netjes op tijd. Alleen de cabine waar we zouden moeten liggen, bleek echt wel een beetje ranzig te zijn. We hadden geen andere keus. Onze medereisgenoten waren twee Vietnamezen waarvan 1 helemaal niks heeft gezegd en de ander nog iets heeft geprobeerd. Vervolgens zijn we zo goed en zo kwaad als we konden gaan slapen. Maar 1 van de Vietnamezen die snurkte als een malle. Tering de tering. We hebben hem nog aangestoot, maar het mocht niet echt baten. We hebben nog wel geslapen, want allebei hebben we uren “gemist”. Vanaf een uur of 6 ’s morgens hadden we de cabine voor onszelf en hebben we wat powernaps weten te maken. Niet optimaal maar we voelden ons niet echt heel slecht.

Om 12.30 kwamen we op onze bestemming aan. Hier hadden we bedacht om een local bus naar onze bestemming te regelen. Maar dit pakte iets anders uit. Het was buiten een heel stukje warmer dan in Hoi An en na een korte nacht hadden we ook niet heel veel zin om alles verder uit te zoeken, dus hebben we een taxi gepakt. Weer zo’n kleine Vietnamees, die ook zeker weer niet rijden kon. Maar zolang die ons heel op onze bestemming zou brengen, was het goed. Het enige jammere is dat hij het hotel niet kon vinden. We hadden hem het adres laten zien, maar toch is hij er in volle vaart voorbij gereden. En de meter liep ook rustig mee. Dit hadden we snel door, dus hebben we hem laten stoppen en zijn we het zelf gaan vragen. Hij wist het niet meer. Gelijk ook maar even duidelijk gemaakt dat we de rekening die op de meter stond, niet gingen betalen. Uiteindelijk stonden we ruim 5 km verder dan dat het hotel was. Toen we bij ons hotel aankwamen, hebben we eerst onze spullen gepakt en toen pas betaald. We hebben maar een schatting gemaakt wat het in onze beleving had gekost en daarna zijn we weggelopen.

Het hotel waar we de komende twee volle dagen in verblijven, ligt aan het begin van Mui Ne. Mui Ne is vooral resorts en resorts en Russisch. Gelukkig hebben we de laatste tot op heden nog niet heel veel gezien, maar dat komt omdat de roebel niet erg goed uit de verf komt. Het hotel is eigenlijk geen hotel, maar heeft allemaal soort van bungalow uitziende kamers. Het is er gelukkig netjes. We denken dat we ons hier best wel even gaan vermaken.

Dit was het voor nu. Tot de volgende..